حجتالاسلام و المسلمین سید پور آذر در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در ساری، با اشاره به شبهات مطرح شده از سوی جریان احمد الحسن درباره تعداد اوصیا و شخصیت مهدی موعود (عج)، اظهار داشت: ادعای اصلی این جریان آن است که بر اساس یک روایت، اوصیای پیامبر (ص) ۲۴ نفر (۱۲ امام و ۱۲ مهدی) هستند و امامت پس از حضرت مهدی (عج) ادامه دارد. این در حالی است که با مراجعه به آیات قرآن و روایات متواتر و صریح، به وضوح مشخص میشود پیامبر اکرم(ص) در مواقع مختلف از جمله در خطبه غدیر و در بستر وفات، اوصیای بعد از خود را ۱۲ نفر معرفی کردهاند که اولین آنها امام علی (ع) و آخرینشان حضرت مهدی (عج) است.
استاد حوزه افزود: در مقابل دهها روایت صریح و محکم که بر حصر امامت در ۱۲ نفر دلالت دارد، تنها یک روایت شاذ و متشابه وجود دارد که احمد الحسن و پیشینیان او مانند «شیخیه» به آن استناد میکنند. روش صحیح در مواجهه با متشابهات، تفسیر آنها بر اساس محکمات است، نه کنار گذاشتن محکمات به خاطر یک روایت غیرمشهور. آیات قرآن مانند «الْیَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِینَکُمْ» (مائده/۳) نیز که در روز غدیر نازل شد، نشان میدهد دین در آن روز با معرفی جانشینان پس از پیامبر (ص) کامل شده و نیازی به افزودن وصی جدیدی در بستر وفات نبوده است.
وی با اشاره به خطر «اضلال کیفری» برای کسانی که عمداً از محکمات رویگردانی میکنند، هشدار داد: وقتی خداوند راه روشنی را نشان داده و کسی با اختیار خود راه دیگر و متشابهات را انتخاب کند، دچار گمراهی مضاعف میشود. نمونههایی مانند سید بن طاووس نیز نشان میدهد که حتی افراد صالح اگر بر اساس فهم شخصی و بدون تمسک به نصوص قطعی، مسیری را انتخاب کنند، ممکن است دچار توهم شوند. پیروان احمد الحسن با دوری از محکمات و توسل به خواب و استخاره، خود را در معرض این اضلال قرار دادهاند.
استاد حوزه با رد ادعای تواتر روایات «مهدیین» پس از امام زمان (عج)، خاطرنشان کرد: در بهترین حالت، تنها هفت یا هشت روایت با ظهوری محدود در این زمینه وجود دارد که در مقابل انبوه روایات صریح درباره ۱۲ امام، هیچگاه به حد تواتر نمیرسد و حجیت ندارد. حتی اگر چنین روایاتی را بپذیریم، باید آنها را مطابق با محکمات تفسیر کنیم؛ برای مثال، «مهدیین» ممکن است اشاره به والیان و کارگزاران حضرت مهدی (عج) در دوران حکومت جهانی یا امامان رجعتکننده باشند، نه امامانی مستقل پس از ایشان. بنابراین، ادعاهای احمد الحسن نه تنها جدید نیست، بلکه تکرار اشتباهات گذشتگانی مانند شیخیه است و پایه استواری در متون اصیل دینی ندارد.
نظر شما